Simon Vinkenoog

Stadsgezichten

Ja, die gezichten, die zich tot je richten,
al die gezichten tot wie je je wilt richten, 
al die gezichten die over je schouders meekijken,
al die gezichten die je ooit een kijkje in je leven hebt gegund, 
al die gezichten waaraan je gehecht bent,
al die gezichten die met je meekijken,
al die gezichten waarmee je bekend bent,
al die gezichten, die je oproept in de geest,
al die gezichten die ouder worden, 
rimpels krijgen, haren verdwijnen,
al die gezichten met telkens weer 
die vertrouwde lach: dàg!

De gezichten die je bijblijven
en de gezichten die wegkwijnen,
de gezichten die mondig worden
en de gezichten die zwijgen.
De gezichten die je kent van krant of tv
de gezichten van marktlui en obers
buren en postbodes tramconducteurs
en - niet te vergeten: lokettisten.

Soms kom je iemand tegen
die je al heel lang van gezicht kent
en als je dan tegen hem gaat praten
zegt-ie: ooit vielen wij samen uit
Nirvana.

Soms weet je wat iemand je gezegd heeft
soms besef je wat iemand altijd voor je heeft verzwegen
soms weet je: gezichten maken je wereld rond
je bent aangekeken door mensen
en je keek naar mensen op ieder continent:
de Unesco-chauffeur, New Delhi, nov/dec 1956
het meisje Chiula uit Montevideo, waar je mee vree, 1954,
Ganesh Baba in New York, 1982
zovelen die jarenlang je leven kwamen binnenvaren
met uitgestrekte arm, een glimlach, een woord dat voert 
tot wederwoord en vriendschap enzovoort...

De gezichten die het graf overleven
de gezichten die met je mee blijven bewegen
de zangers, praters, zwijgers,
de overblijvers...

Wij blijven kijken naar wat wij willen zien
en houden rekening met al wat Onverwacht is, bovendien,
veel meer dan de keuze tussen landschap, stilleven
of portret - maar op het menselijk gelaat 
vindt zoveel plaats, is zoveel ingeëtst
dat je er nooit uitgekeken raakt -
nooit niet, zeker in Amsterdam niet,
waar je maar echt ziet.

Even de beweging stil gezet.
Hier poseert een portret.
Zien wat rest.
Met schilders gaat het best.
De kijktest.